9 Μαρτίου 2016

Ενάντια σε Κράτος, φασίστες και αφεντικά Με τους καταπιεσμένους και τους μετανάστες στους δρόμους της εξέγερσης!

Η αποτυχημένη επίθεση νεοναζιστικών στοιχείων μετά το τέλος συναυλίας στην Κατάληψη Ανάληψης (Βύρωνας) στις 3/1, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά απότυχημένων επιθέσεων σε στέκια και καταλήψεις τους τελευταίους μήνες (Αυτόνομο στέκι, Στέκι συνέλευσης κατοίκων Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου, Αγρός, Κατάληψη Κουβέλου, Libertatia, Terra Incognita, Χώρος Πολύμορφης Δράσης Αναρχικών Ζαΐμη 11, Αντίπερα Όχθη) απο κρατικούς/παρακρατικούς. Την ίδια ώρα, το επίσημο κράτος εκφοβίζει και απειλεί δομές αγώνα με εκκένωση είτε μέσω δημοτικών αρχών (Βίλλα Ζωγράφου, MundoNuevo), είτε μέσω άλλων θεσμικών σχημάτων, πχ. εκκλησία και πανεπιστήμια (Ορφανοτροφείο, κατάληψη 111, Θεμιστοκλέους 58, Κοινωνικός Χώρος «Σχολείο», κατάληψη Βανκούβερ/Απαρτμάν) που διαπλέκονται με επιχειρηματικά συμφέροντα. Άλλα τσιράκια (ΤΑΙΠΕΔ) του κράτους προσπαθούν να περιορίσουν την λειτουργία καταλήψεων με διακοπές ρεύματος (Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός).



Οι επιθέσεις και οι απειλές αυτές μόνο τυχαίες δεν είναι καθώς στους χώρους μας αναπτύσσονται πολύμορφοι, αδιαμεσολάβητοι και κοινοί αγώνες - ντόπιων και μεταναστών - ενάντια στον ρατσισμό, την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση, τον φασισμό. Εδώ δημιουργούνται και εξελίσσονται σχέσεις αλληλεγγύης και ισοτιμίας. Σχέσεις ενάντια στον ατομισμό, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την έμφυλη και κάθε μορφής καταπίεση. Οι καταλήψεις, ειδικότερα, αναπτύσσουν υποδομές που επανοικειοποιούνται κοινωνικές χρήσεις και καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα αναγκών μας, από τη φιλοξενία, τη στέγαση και τη σίτιση μέχρι τη δημιουργία χώρων τέχνης και έκφρασης. Απέναντι σε μια κοινωνία στην οποία επικρατούν η παραίτηση, η εξατομίκευση και η εσωτερίκευση της ήττας, τα εγχειρήματά μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια στην κυριαρχία, και ίσως από τα ελάχιστα αναχώματα ενάντια στην πλήρη υπαγωγή της κοινωνίας στο κεφάλαιο και την εξουσία του. Είναι όπλα στον οξυνόμενο κοινωνικό/ταξικό πόλεμο, στον οποίο έχουμε ανυποχώρητα διαλέξει πλευρά, ενάντια σε κράτος, αφεντικά και φασίστες. Γι' αυτό η συχνότητα των απειλών και των επιθέσεων όχι μόνο δεν μας τρομάζει. Όχι μόνο δεν μας εκπλήσσει. Αντίθετα μας εξοργίζει!

Ο πόλεμος στους μετανάστες είναι η όξυνση του ταξικού/κοινωνικού πολέμου

από τα κράτη και τα αφεντικά· ο ρόλος και οι επιδιώξεις του ελληνικού κράτους



Κράτη και κεφάλαιο εντείνουν την επίθεση τους στα προλεταριοποιημένα και καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας στην προσπάθειά τους να αναδιαρθρωθούν. Η κρίση υπερσυσσώρευσης οδηγεί το κεφάλαιο στην παραγωγή όλο και μεγαλύτερων πλεοναζόντων πληθυσμών τόσο στις εθνικές ζώνες συσσώρευσης όσο και σε εμπόλεμες ζώνες. Στον ευρύτερο χώρο της Μ. Ανατολής, παραδοσιακές (τα Δυτικά κράτη) και αναδυόμενες κρατικές μορφές (όπως το Ισλαμικό Κράτος) πολεμούν διεκδικώντας θέση σε νέες σφαίρες αναδιανομής. Ο πόλεμος που μαίνεται πλήττει τους πληθυσμούς της περιοχής και όταν δεν τους εξοντώνει τους οδηγεί στην προσφυγιά. Οι μετανάστες ρισκάρουν την ζωή τους για να φτάσουν στη Δύση, μια Δύση, όμως, που δεν χρειάζεται πια τους περισσότερους από αυτούς ούτε καν σαν “φτηνά εργατικά χέρια”. Είναι περισσευούμενοι, αταίριαστοι σε κοινωνίες που, χτυπημένες ήδη από τις αναδιαρθρώσεις, αντιμετωπίζουν τους μετανάστες, σε μεγάλο βαθμό, σαν εισβολείς. Η διαχείριση των πληθυσμών αυτών θέτει πραγματικά προβλήματα στα (δυτικά, πρωτίστως) κράτη και τα οδηγεί στα όριά τους. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η “βιο”-πολιτική τους κατατείνει σε πολιτικές που παίρνουν όλο και πιο ανοιχτά χαρακτήρα φασιζουσών μορφών ελέγχου, περιορισμού και πειθάρχησης.



Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της “βιο”-πολιτικής, είναι η στρατιωτικοποίηση της καταστολής των πλεοναζόντων πληθυσμών, ντόπιων και μεταναστών. Ειδικά όσον αφορά τους μετανάστες, ο πόλεμος των κρατών γίνεται όλο και πιο κυριολεκτικός. Η ενεργός εμπλοκή του ΝΑΤΟ δείχνει δραματικά ότι τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν πλέον αναγάγει τους μετανάστες/πρόσφυγες σε έναν συγκεκριμένου τύπου εχθρό, τον οποίον δεν θα διστάσουν να αντιμετωπίσουν με καθαρά στρατιωτικά μέσα. Η απόδοση στους μετανάστες μιας τέτοιας ταυτότητας εξωτερικού εχθρού έχει, προφανώς, πολύ βαθιές συνέπειες στον τρόπο που οι διάφοροι εθνικοί πληθυσμοί ενσωματώνουν την μορφή των μεταναστών ως κινδύνου για την “εθνική ασφάλεια”, γεγονός που μπορεί να δράσει καταλυτικά στην ακόμα μεγαλύτερη έξαρση της αντιμεταναστευτικής ρητορικής και υστερίας.



Ο πήχης αυτής της υστερίας είναι έτσι κι αλλιώς πολύ ψηλά για το ελληνικό κράτος εδώ και χρόνια. Οι προλετάριες/οι, και τα πιο υποτιμημένα κομμάτια του πληθυσμού, αποτελούν δυνάμει εχθρό, άσχετα από την καταγωγή τους. Η καταγωγή αξιοποιείται, όμως, πολύ επιδέξια από το κράτος, μαζί με άλλες διαφορές, για να αναπαράγονται διαχωρισμοί και να συντηρείται ένας χαμηλής έντασης εμφύλιος πόλεμος μεταξύ ντόπιων και μεταναστών. Πόλεμος που παίρνει συγκεκριμένη μορφή στις προσπάθειες πχ. κομματιών της ντόπιας εργατικής τάξης και των μικροαστών να διατηρήσουν τα όποια προνόμιά τους σε σχέση με τους μετανάστες, δαιμονοποιώντας τους, ταυτόχρονα, ως εικόνα από το δικό τους μέλλον. Αυτό είναι το αντικειμενικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο βρίσκει ευήκοα ώτα η ρατσιστική/φασιστική ρητορική. Με την επιδείνωση της πολεμικής έντασης στην περιοχή και την παραγωγή μεγάλων πληθυσμών μεταναστών, στην δαιμονοποίηση αυτή έρχονται να προστεθούν η τρομοϋστερία και η ισλαμοφοβία, εν ολίγοις οι “εθνικοί κίνδυνοι”.



Το ελληνικό κράτος αξιοποιεί όλα αυτά τα στοιχεία για τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των μεταναστευτικών πληθυσμών και την περαιτέρω εμπέδωση της κατάστασης εξαίρεσης που εγκαινίασε με τα κέντρα κράτησης τύπου Αμυγδαλέζας. Προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να αποσπάσει την νομιμοποίηση σε ακόμα πιο επιθετικές πολιτικές δημιουργίας “hotspot” και στρατοπέδων συγκέντρωσης, η διαχείριση των οποίων περνά ουσιαστικά στον στρατό (μαζί με καθοριστικές λειτουργίες συντονισμού στην “αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης” που σηματοδοτούν την άμεση στρατιωτικοποίηση της “μεταναστευτικής πολιτικής”). Ο ρόλος του στρατού, φυσικά, δεν σταματά εδώ. Η εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους νατοϊκούς σχεδιασμούς είναι ενδεικτική των πραγματικά επιθετικών προθέσεων και διαθέσεών του για πιο ενεργό συμμετοχή στην αναδιανομή ισχύος, συμμετοχή που μπορεί πολύ πιθανόν να πάρει τη μορφή πολεμικών επιχειρήσεων.



Με όλα αυτά, το ελληνικό κράτος στρώνει το έδαφος στους φασίστες για να αναλάβουν κι αυτοί δράση, είτε χτυπώντας στέκια και καταλήψεις είτε οργανώνοντας “επιτροπές κατοίκων”, πίσω από τις οποίες δεν φροντίζει καν να κρυφτεί η Χρυσή Αυγή. Αυτές οι φασιστο-επιτροπές έχουν δώσει ήδη δείγματα της μισανθρωπικής τους δράσης κρεμώντας κεφαλές γουρουνιών έξω από το υπό κατασκευή στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σχιστό και βάζοντας φωτιά σε ένα αντίστοιχο στρατόπεδο στα Γιαννιτσά· αλλά και της αγαστής συνεργασίας τους με το κράτος, όταν προσπάθησαν να επιτεθούν σε αντιφασίστες (στον σταθμό του Ηλεκτρικού στον Πειραιά) που συμμετείχαν στην αντιφασιστική (αντι)συγκέντρωση στο Σχιστό, με τις πλάτες των (λιμενο)μπάτσων. Η αριστερο-ακροδεξιά συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναδεικνύεται άξιος εγγυητής της συνέχειας τόσο του ελληνικού κράτους όσο και της υποτίμησής μας από το κεφάλαιο.
Η εξέγερση είναι ο μόνος δρόμος
Στον θαυμαστό καινούριο κόσμο, που κράτος και αφεντικά σχεδιάζουν, όσο μένουμε αδρανείς, ο έλεγχος, η καταστολή, η εκμετάλλευση και η υποτίμηση των ζωών μας θα γιγαντώνονται.
Σε ό,τι μας αφορά, ο μαχητικός αντιφασισμός και οι συντονισμένες δράσεις που πραγματοποιήσαμε τον Γενάρη και τον Φλεβάρη στις γειτονιές των ανατολικών συνοικιών (παρεμβάσεις σε δρόμους και πλατείες, μοτοπορεία, μαζική πορεία στις 26/1), είναι μόνο κάποιες απαντήσεις από την μεριά τουκινήματος. Δεν σταματάμε ούτε εφησυχάζουμε με αυτές. Τα αφεντικά, καλά δασκαλεμένα πλέον απότις κοινωνικές/ταξικές συγκρούσεις μέσα στην καπιταλιστική αναδιάρθωση, μεθοδεύουν βήμα - βήμα τη μοντέρνα μορφή της εκμετάλλευσης, όπου φασίστες, στρατός και αστυνομία φαίνεται να διαδραματίζουν έναν αναβαθμισμένο ρόλο. Οι απαντήσεις μας, αν δεν είναι συνολικές, ρηξιακές και συγκρουσιακές θα παραμένουν απλά στο επίπεδο μιας θυμικής αντίδρασης στα γεγονότα και ενός ξεσπάσματος οργής. Ο δρόμος είναι το πεδίο της κοινωνικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης και σε  αυτόν πρέπει να παραμείνουμε και να παλέψουμε, τσακίζοντας κράτος, αφεντικά και φασίστες. 
Γνωρίζουμε επίσης καλά ότι αυτό το νέο μοντέλο ολοκληρωτισμού, δεν είναι μόνο δικιά μας υπόθεση αλλά υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας. Γι'αυτό και θέλουμε να βρεθούμε ξανά στα οδοφράγματα δίπλα στα πιο εξεγερσιακά κομμάτια της. Να αντισταθούμε και να περάσουμε στην αντεπίθεση, ενάντια στον έλεγχο, την καταστολή και την εκμετάλλευση. Για την κοινωνία της ελευθερίας, χωρίς Αφεντικά και Δούλους...


 
 
                                   Ραντεβού στους δρόμους της Φωτιάς...  
 
 
 
 
 
    Συνέλευση Κατάληψης Ανάληψης 
 
 
 
 
 
 
 

Εκπομπη με συντροφους απο την Καταληψη Αναληψης





Αναδημοσιεύουμε από Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Εκφρασης 93.8 fm :
Εκπομπή-συζήτηση με συντρόφους από την Κατάληψη Ανάληψης στον Βύρωνα που έγινε στο στούντιο των Ραδιοζωνών Ανατρεπτικής Έκφρασης την Πέμπτη 11/02/16 με αφορμή την επίθεση που δέχτηκαν οι σύντροφοι της κατάληψης στις 03/01 από φασίστες.

https://radio98fm.espiv.net/SUNENTEUXEIS/Ekpompi%20me%20syntrofous%20apo%20Analipsi_11.2.16_mixdown.mp3

7 Μαρτίου 2016

ΚΑΜΠΑΝΙΑΛ: Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΤΗ ΒΑΛΕΝΘΙΑ, ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ!

Το Καμπανιάλ ( cambanyal), είναι μια παραδοσιακή γειτονιά, ‘η γειτονιά των ψαράδων’, στην παραλία της Βαλένθια, που απειλείται από το gentrification, κάτι που συμβαίνει σήμερα σε αρκετές γειτονιές των μεγάλων πόλεων. Το 2010, η δεξιά διακυβέρνηση της Rita Barbera (partido popular), σχεδίαζε την κατεδάφιση 1651 σπιτιών, με σκοπό την προέκταση της λεωφόρου Βlasco Ibanez, η οποία θα συνέδεε το κέντρο της Βαλένθια με την παραλία, για την αύξηση του τουρισμού στην περιοχή. Παρόλο που αυτό ήταν παράνομο, καθώς το καμπανιάλ θεωρείται προστατευόμενη περιοχή, πολλά σπίτια κατεδαφίστηκαν και κλειδώθηκαν, ενώ ταυτόχρονα πολλές οικογένειες έμειναν στο δρόμο. Με αυτόν τον τρόπο τελείωσε η πρώτη περίοδος του gentrification. Το 2015, με την άνοδο της αριστερής διακυβέρνησης στη Βαλένθια, (compromis, με τον Joan Ribo), σταμάτησαν τα σχέδια για τη δημιουργία της λεωφόρου και για την κατεδάφιση των κτιρίων. Ωστόσο, η αριστερή κυβέρνηση, εκμεταλλεύτηκε τους προηγούμενους αγώνες των κατοίκων για μια ζωντανή γειτονιά, με στόχο αυτή την στιγμή, την προώθηση του τουρισμού και της δημιουργίας μια ‘γειτονιάς μουσείο’. Έτσι, το gentrification, έχει προχωρήσει στο επόμενο στάδιο, ώστε η γειτονιά να γίνει το νέο τουριστικό αξιοθέατο της πόλης και να έρθει το εξωτερικό κεφάλαιο πιο γρήγορα. Για την αναβάθμιση της περιοχής, η ‘αριστερή κυβέρνηση’ έχει ως στόχο να διώξει τους κατοίκους που νιώθουν το καμπανιάλ σπίτι τους( οι περισσότεροι από αυτούς είναι τσιγγάνοι, ρουμάνοι και αναρχικοί) , για να έρθουν ‘χίπστερς’, πανεπιστημιακοί και τουρίστες. Για αυτούς τους λόγους έχουν ξεκινήσει τις καταγγελίες για τα κατειλημμένα σπίτια, τα πρόστιμα για τους μετανάστες που πουλάνε σίδερα, το παράνομο κόψιμο του ρεύματος και του νερού στα σπίτια, το χτίσιμο νέων ξενοδοχείων και μαγαζιών, την πώληση ακινήτων σε πλούσιους Ευρωπαίους, τις εξώσεις, τις αυξήσεις των ενοικίων και την συνεχή παρουσία αστυνομικών , που παρενοχλούν καθημερινά τους κατοίκους.
Παρακάτω είναι το κάλεσμα μας, για μια γειτονιά βιώσιμη και ζωντανή, για όλους και για όλες!

ΕΝΑ ΚΑΜΠΑΝΙΑΛ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ 26 ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΛΕΙΜΕΝΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ ΤΟΥ ΚΑΜΠΑΝΙΑΛ.

Απέναντι στα τελευταία γεγονότα και τις δημόσιες δηλώσεις του Δημαρχείου της Βαλένθια για τη σύγκρουση στη γειτονιά, η συνέλευση του Espai Venial del Cambanyal, τα άτομα και οι κολλεκτίβες που υπογράφουν, απαιτούμε την απόσυρση των 26 καταγγελιών, για τον σφετερισμό , ενάντια των κατειλημμένων σπιτιών του Καμπανιάλ, για τους παρακάτω λόγους:
1. Οι καταγγελίες και οι μελλοντικές εξώσεις που το δημαρχείο της Βαλένθια απαιτεί, δε πρόκειται να πραγματοποιηθούν, επειδή δεν έχουν κάποιο σχέδιο για την χρήση αυτών των σπιτιών, ούτε ως προς την ανακαίνιση ούτε ως προς την επαναστέγαση των σπιτιών. Τα σπίτια θα μείνουν κλειδωμένα και άδεια. Το δημαρχείο της Βαλένθια, προτιμά να υπάρχουν 26 άδεια και κλειδωμένα σπίτια, από το να είναι και να φαίνονται κατειλημμένα. Αυτή η πράξη τους, δείχνει για άλλη μια φορά ότι δεν σέβονται την πρόσβαση του κόσμου στα σπίτια τους και ότι θέλουν να διώξουν τους κατοίκους του Καμπανιάλ, που είναι ένα πρόβλημα για την πώληση των σπιτιών της γειτονιάς.
2. Το δημαρχείο της Βαλένθια, έχει στην κατοχή του 250 άδεια κτίρια στο Καμπανιάλ (ενώ το σύνολο των κτιρίων που είναι δημόσια περιουσία είναι 368). Ενώ έχει την ευκαιρία να δράσει άμεσα και να τα χρησιμοποιήσει, η προτεραιότητα του είναι η έξωση των 26 σπιτιών, τα οποία ήδη χρησιμοποιούνται από τους κατοίκους σαν σπίτια ( σπίτια, που η αξία τους μετριέται στη χρήση τους και όχι στην πώληση τους.). Αν η ιδέα είναι η αποκατάσταση της γειτονιάς, για ποιο λόγο δεν ξεκινούν με την χρήση των ήδη υπαρχόντων άδειων σπιτιών? Γιατί η προτεραιότητα του δημαρχείου, δεν είναι η αποκατάσταση της γειτονιάς, αλλά το να διώξουν τους κατοίκους, που είναι μια ταλαιπωρία για τις συμφωνίες, που κάνουν ως προς την πώληση των κτιρίων. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι αυτές οι 26 καταγγελίες, θα είναι μόνο το πρώτο βήμα, για την παντελή έξωση όλων των ατόμων που ζουν σε καταλήψεις ή δεν χωράνε στο ειδυλλιακό σχέδιο, που έχουν σκεφτεί οι ιδεολόγοι των κρατικών οργάνων.
3. Τα κρατικά όργανα έχουν αρχίσει να χωρίζουν τους κατοίκους της γειτονιάς, που δέχονται τον gentrification,(ξέρουν ότι μαζί είμαστε πιο δυνατοί) με κακολογίες και ψέματα στα ΜΜΕ. Κάνουν δημόσια, σαφή διαχωρισμό μεταξύ των άπορων οικογενειών (οικογένειες που μένουν στα σπίτια που δεν τους ανήκουν, αλλά δικαιολογούνται γιατί είναι επίσημα φτωχοί..) και των αντισυστημικών-αντιεξουσιαστών που καταλαμβάνουν χώρους, ενώ δεν γνωρίζουν ότι οι καταλήψεις σπιτιών είναι κομμάτι του πρεκαριάτου, που όλο και μεγαλώνει. Ο κόσμος καταλαμβάνει σπίτια επειδή αρνείται να αφιερώσει όλη του τη ζωή, στην εκμετάλλευση, κάνοντας δουλειές του πρεκαριάτου, ενώ σε όλες τις πόλεις υπάρχουν άδεια σπίτια, που είναι αποτέλεσμα φυσικά της διαφθοράς και της κερδοσκοπίας των επιχειρηματιών και των πολιτικών.
4. Αυτό το παραμύθι του δημαρχείου (με υπεύθυνους τους Sandra Gomez και Vicent Gallart) χρειάζεται ένα νέο αποδιοπομπαίο τράγο για να νομιμοποιήσουν τις κατασταλτικές πολιτικές τους, θέτοντας τα άτομα που κάνουν καταλήψεις, ως τους νέους παράγοντες υποβάθμισης της γειτονιάς. Αν όλες οι καταλήψεις σταματήσουν να υπάρχουν, θα αναβαθμιστεί η περιοχή? Είναι τόσο ζωτικής σημασίας οι εξώσεις, για την αποκατάσταση της γειτονιάς? Πώς ακριβώς φαντάζεται το δημαρχείο την αποκατάσταση της γειτονιάς? Όλα δείχνουν ότι αυτοί που κερδίζουν από τις εξώσεις, δεν είναι οι κάτοικοι του Καμπανιάλ που πραγματικά το έχουν ανάγκη, αλλά εκείνοι που μπορούν να στοιχηματίζουν με χρήματα και εξουσία, ότι το καμπανιάλ είναι η ιδανική τοποθεσία για τουρισμό και όχι για κατοικία.
5. Οι κάτοικοι που ζουν σε κατειλημμένα σπίτια, έχουν γίνει σημαντικό κομμάτι του γειτονικού αγώνα ενάντια στην προέκταση της λεωφόρου Blasco Ibanez, και μερικές φορές, έχουν αποκαταστήσει σπίτια, που ήταν έτοιμα να γκρεμιστούν. Επομένως, ένα κομμάτι της πολιτικής στρατηγικής των κατοίκων, είναι να ξαναμείνουν στα άδεια σπίτια, όταν η έξωση των κατοίκων είναι ένα γεγονός. Έτσι, το να μείνουμε σε αυτά τα σπίτια, σημαίνει ότι ζωντανεύουμε τη γειτονιά, όντας αντίθετοι στην ύπαρξη άδειων και κλειδωμένων σπιτιών.
6. Συγχρόνως, ενώ το δημαρχείο θέλει να κάνει έξωση σε 26 κατειλημμένα σπίτια, χωρίς να υπάρχει κάποιο εναλλακτικό σχέδιο για την χρήση των κτιρίων, στο Καμπανιάλ, αυξάνονται και πολλαπλασιάζονται οι αγοραστές ακινήτων, που έρχονται για να κάνουν εμπόριο, σε εκείνα τα σπίτια, που οι κάτοικοι χρειάζονται για να ζήσουν. Για ποιο λόγο δεν θέλουν να ενσωματώσουν τους τωρινούς κατοίκους στη γειτονιά, αντί να λένε ότι εκείνοι γίνονται γκέτο? (μετανάστες, ‘αντιεξουσιαστές’ και άπορες οικογένειες). Δεν είναι εκείνοι (η αριστερή διακυβέρνηση της Βαλένθια) που μιλάνε για κοινωνική ρήξη? Με τα τόσα πολλά δημόσια κτίρια, που υπάρχουν στο Καμπανιάλ (περιέργως), το δημαρχείο δεν έχει κάνει καμία προσπάθεια να τα χρησιμοποιήσει για κάποιο κοινωνικό σκοπό. Παρόλο που είναι μια κυβέρνηση ‘της ανατροπής’, δεν έχει προωθήσει κανένα εναλλακτικό τρόπο για την ζωή των κατοίκων στη γειτονιά, αποφεύγοντας πρωτοβουλίες που είναι άβολες, για την καπιταλιστική αγορά.
Για όλους αυτούς τους λόγους, απαιτούμε την απόσυρση όλων των καταγγελιών για τις καταλήψεις, από την πλευρά του Δημαρχείου της Βαλένθια, εφόσον κατανοούμε ότι η αποκατάσταση της γειτονιάς μπορεί να γίνει με εναλλακτικούς τρόπους, όπως είναι οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί και η παραχώρηση χρήσης των κτιρίων σε ανθρώπους που μένουν πολλά χρόνια στο Καμπανιάλ, και ουσιαστικά, με το να προωθήσουμε όλα τα εργαλεία για την αυτοοργάνωση των γειτόνων. Για να είναι προτεραιότητα οι άνθρωποι και όχι η αγορά.
Για να υπογράψετε, οι ομάδες και οι καταλήψεις και να στηρίξετε τον αγώνα μας, στείλτε μας e-mail στο espaiveinalcabanyal@riseup.net .
Και στο facebook https://www.facebook.com/EspaiCabanyal/?fref=ts
Και στο twiter https://twitter.com/espaicabanyal
ΚΑΜΠΑΝΙΑΛ: Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΤΗ ΒΑΛΕΝΘΙΑ, ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ!