To
κείμενο που ακολουθεί είναι ανταπόκριση
συναγωνιστών από το “Διεθνές
Δίκτυο για
την Ελευθερία των πολιτικών κρατουμένων
στον κόσμο και την δικαιοσύνη για τους
μάρτυρές μας”
και προφανώς απηχεί αυστηρά τις δικές
τους πολιτικές απόψεις. Η δημοσίευσή
του έχει το νόημα της παρουσίασης μιας
οπτικής από συναγωνιστές που εκτιμούμε,
που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αγώνων,
χωρίς να σημαίνει απαραίτητα συμφωνία
ή ταύτιση με τις απόψεις αυτές από την
πλευρά μας.
Συντακτική
Ομάδα του “Ελέφαντα”
ΓΑΛΛΙΑ –
15 Μαΐου 2016
Διεθνής
Συνάντηση που καλέστηκε από το Νuit Debout
Ανταποκριτές της εφημερίδας “The International Worker Organizer”, εκπρόσωποι απεσταλμένοι από το “Διεθνές Δίκτυο” και ομιλητές για την “Επιτροπή Αλληλεγγύης με την Συρία στην Βραζιλία” απευθύνθηκαν στο κοινό της “Πλατείας Δημοκρατίας” μπροστά σε χιλιάδες Παριζιάνους φοιτητές και εργάτες.
Ως απεσταλμένοι
του “Διεθνούς Δικτύου για την Ελευθερία
των πολιτικών κρατουμένων στον κόσμο
και την δικαιοσύνη για τους μάρτυρές
μας” και της “Επιτροπής για την
Συρία – Σάο Πάολο, Βραζιλία”, μιλήσαμε
ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του
Παγκόσμιου Nuit Debout. Θέλαμε να εκφράσουμε
εκεί την φωνή των εκμεταλλευόμενων των
αποικιών και των ημι-αποικιών που
καταληστεύονται από τις ιμπεριαλιστικές
συμμορίες που ανταγωνίζονται για τα
πλούτη των καταπιεσμένων λαών.
Καθώς είμαστε
στην πλατεία αυτή από την στιγμή που
φτάσαμε στην Γαλλία στις 6 Μαΐου,
καταγγείλαμε επίσης στην Γενική Συνέλευση
ότι στις φυλακές των Ελλήνων
μεγαλο-τραπεζιτών και εφοπλιστών
κρατούνται φυλακισμένα τα πιο θαρραλέα
και τα πιο μαχητικά άτομα της ελληνικής
νεολαίας. Έπρεπε να πούμε την αλήθεια:
οι δεσμοφύλακές τους είναι αυτά τα
αριστερά σκουπίδια, οι smoke-vendor του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε μια “διεθνή
μέρα αγώνα” οι φυλακισμένοι και οι
καταδικασμένοι για τον αγώνα τους, όπως
ο σύντροφος Alfon από το ισπανικό κράτος
και οι εργάτες στα διυλιστήρια της Las
Heras στην Αργεντινή, δεν θα μπορούσαν να
είναι απόντες. Στην Πλατεία είχαμε την
ευκαρία να βρεθούμε με συναγωνιστές
από την Επιτροπή για την απελευθέρωση
του Georges Abdallah, ο οποίος έχει περάσει 32
χρόνια φυλακισμένος στα μπουντρούμια
της Πέμπτης Δημοκρατίας επειδή
υπερσπίστηκε τον αγώνα των Παλαιστινίων.
Ήταν πραγματικό συναρπαστικό να μπορούμε
να συναντηθούμε φυσικά με συναγωνιστές
με τους οποίους έχουμε αγωνιστεί μαζί
για χρόνια για την απελευθέρωση πολιτικών
κρατουμένων. Αυτό συμβαίνει από τις 12
Δεκεμβρίου του 2013, ημέρα που οι εργάτες
στις πετρελαιοπηγές της Las Heras καταδικάστηκαν
κάποιοι σε ισόβια κάθειρξη και άλλοι
σε διάφορες άλλες ποινές. Εκείνη την
ημέρα ο σύντροφος Georges Abdallah μαζί με
Βάσκους φυλακισμένους αρνήθηκαν την
μερίδα του φαγητού τους και ξεκίνησαν
μια απεργία πείνας σε ένδειξη αλληλεγγύης
με τους συντρόφους στην Αργεντινή,
επιδεικνύοντας έτσι ένα λαμπρό παράδειγμα
διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Ενώ είμασταν
στο Παρίσι, δεν μπορούσαμε παρά να
καταγγείλουμε το γεγονός ότι σε αυτή
την πλατεία και τους δρόμους ο Ολάντ
της Γαλλίας, η Μέρκελ και ο Νετανάχιου
του Σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ
είχαν περπατήσει υπερασπιζόμενοι την
συμμαχία του Παρισιού με το Τελ Αβίβ,
που αντιτίθεται στο Παλαιστινιακό έθνος
και σφαγιάζει τον λαό του. Δεν το ξεχνάμε
αυτό, ούτε ξεχνάμε αυτό που λεγόταν
εκεί, ότι “ο εχθρός είναι το ISIS”, όταν
ο Ολάντ, ο Ομπάμα και ο σκύλος Μπασάρ
(Άσαντ) είναι οι διοικητές του.
Μιλούσαμε με
χιλιάδες και χιλιάδες φοιτητές και
εργάτες και λέγαμε την αλήθεια: δεν
υπάρχει μεγαλύτερος τρομοκράτης στον
πλανήτη από τον ιμπεριαλισμό που
υποστηρίζει τον γενοκτόνο Αλ Άσαντ και
συγκεκριμένα από τον γαλλικό ιμπεριαλισμό,
που πουλά τεχνολογία στον Πούτιν ώστε
ο στρατός του να σφαγιάζει στον Καύκασο,
στην “Μεγάλη Ρωσία” και απευθείας στην
Συρία όπου βομβαρδίζει αλόγιστα εντελώς
άοπλα παιδιά, γυναίκες και οικογένειες.
Ήταν αναγκαίο να πούμε ότι η συμφωνία
του Ολάντ με τον Σιωνισμό είναι μια
συμφωνία ανάμεσα σε αντεπαναστάτες
χασάπηδες για να μακελεύουν στο Μαγκρέμπ
και την Μέση Ανατολή.
Λίγες μέρες πριν
την άφιξή μας στο Παρίσι σε αυτή την
πλατεία που αναδύθηκε σαν μια έκφραση
της πάλης της εργατικής τάξης και της
Γενικής Απεργίας στις 31 Μάρτη, ο
Βαρουφάκης, η “αριστερή πτέρυγα” του
ΣΥΡΙΖΑ, πρώην σύμβουλους σε CEO του
Λονδίνου και πρώην υπουργός Οικονομικών
του Τσίπρα, ήταν παρών. Αυτός ο smoke-vendor
αριστερός – όπως τον αποκαλούν οι νεαροί
Έλληνες αναρχικοί, και όπως τον
καταγγέλουμε σε διάφορες ανταποκρίσεις
– ήταν εκεί για να προσπαθήσει να αλλάξει
το περιεχόμενο της πλατείας ώστε να το
μετασχηματίσει σε μια πλατεία “πολιτών”
που θα παλεύει για “αληθινή δημοκρατία”
και όχι μια πλατεία της εργατικής τάξης
και της νεολαίας, που υποφέρει σήμερα
μια από τις μεγαλύτερες επιθέσεις από
την κυβέρνηση του Ολάντ και αρπάζει από
αυτούς την 35-ωρη εβδομάδα με Διατάγματα.
Έτσι ξεγυμνώθηκε
το παραμύθι της “αληθινής δημοκρατίας”
που οι καπιταλιστές θέλουν να πουλήσουν
στους Ευρωπαίους εργάτες: οι ιμπεριαλιστικές
τους κυβερνήσεις “εκκρίνουν” μόνο
αντεπαναστατικούς αποικιοκρατικούς
πολέμους, στρατιωτικές βάσεις σε ολόκληρο
τον κόσμο και επιτίθεται ενάντια στην
εργατική τάξη των χωρών τους όπως κάνουν
και στις εργατικές τάξεις των λαών που
καταπιέζουν.
Το ψέμα της
“αληθινής δημοκρατίας” της Ευρωπαϊκής
σοσιαλιμπεριαλιστικής αριστεράς έχει
κοντά ποδάρια στην Γαλλία: η κυβέρνηση
της “δημοκρατίας” της Πέμπτης Δημοκρατίας
ξεκίνησε μια βάρβαρη επίθεση και κήρυξε
έναν ανελέητο πόλεμο μέχρι τέλους
ενάντια στη γαλλική εργατική τάξη. Η
απάντηση ήταν άμεση και καλέστηκαν δύο
Γενικές Απεργίες για την Τρίτη 17 Μαΐου
και την Πέμπτη 19 Μαΐου αντίστοιχα που
έθεσαν και έβαλαν στην ατζέντα το πιο
άμεσο καθήκον του γαλλικού προλεταριάτου
που είναι να νικήσει τον Ολάντ και το
καθεστώς της Πέμπτης Δημοκρατίας.
Στις 12 Μαΐου μια
τεράστια κινητοποίηση είχε οργανωθεί,
που είχε στην κεφαλή της μια σημαία με
το σύνθημα: “Είμαστε όλοι βάνδαλοι,
όλοι σπάμε τα πάντα”, σε απάντηση
στον πόλεμο που κήρυξαν ο Ολάντ και οι
καπιταλιστές. Για αυτό μπορούσαμε να
δούμε ότι στις 15 Μάη στο Global Nuit Debout
ξεγυμνώθηκε το ψέμα της “αληθινής
δημοκρατίας” και της “δημοκρατικής”
συνύπαρξης με το καπιταλιστικό σύστημα
και μπορούσαμε να αναπνέουμε και πάλι
στην “Πλατεία της Δημοκρατίας” τον
φρέσκο αέρα της Γενικής Απεργίας και
του αγώνα που προετοιμάζει η γαλλική
εργατική τάξη.
Στις 8 Μαΐου,
παρά το γεγονός ότι είχαμε ταξιδέψει
χιλιάδες μίλια για να φτάσουμε εκεί,
δεν μας δώθηκε βήμα στην πλατεία. Εκείνη
την ημέρα έφτασαν στο σημείο να κάνουν
κλήρωση για τις προτάσεις αποφάσεων/ψηφισμάτων
διαφόρων επιτροπών. Έκαναν κλήρωση για
το τι θα διαβαζόταν και τι όχι, για το
τι συνιστά επίθεση σε οποιαδήποτε
αληθινή δημοκρατία, ποιος είναι ο τύπος
δημοκρατίας για τον οποίο πρέπει να
παλέψουν οι μάζες. Αλλά στις 15 Μαΐου
μπορούσαμε επιτέλους να μιλήσουμε,
εμείς και οποιοσδήποτε άλλος είχε να
πει κάτι υπέρ των μαζών. Μετά την επίθεση
του Ολάντ, η πλατεία δονούνταν και πάλι,
καθώς η γαλλική εργατική τάξη ετοιμάζεται
για τις μεγάλες μάχες.
Στην τοποθέτησή
μας μπορέσαμε να εκφράσουμε την φωνή
της Συριακής αντίστασης, μια αδάμαστη
αντίσταση που δεν παραδίνεται. Είχαμε
μια εντολή/εξουσιοδότηση από νέους
ανθρώπους και εργάτες που μάχονται στο
Αλέπο, την Γκούτα, την Χομς, σε ολόκληρη
τη Συρία...και οι οποίοι μόλις ανακαταλάμβαναν
την πόλη του Kahn Al Touman. Η εντολή τους ήταν
να ακουστεί η φωνή τους – η φωνή της
επανάστασης και των ηρωϊκών μαχών της
αντίστασης εναντίον του σκύλου Μπασάρ.
Πήγαμε εκεί για
να πούμε ότι είναι αναγκαίο να σπάσουμε
την πολιορκία, στέλνοντας γιατρούς,
φαγητό, χρήματα, όπλα και εθελοντές για
να πολεμήσουν δίπλα στην Συριακή
αντίσταση και να παραλύσουν την πολεμική
μηχανή του ιμπεριαλισμού που υποστηρίζει
τα ματωβαμένα χέρια του Πούτιν και του
Αλ Άσαντ ώστε να μπορούν να σφαγιάζουν
τον Συριακό λαό, ενώ συντηρεί και ανέχεται
παράλληλα την εισβολή της Σαουδικής
Αραβίας στην Υεμένη και τους Σιωνιστές
να εξαπολύουν και πάλι σκληρές επιθέσεις
εναντίον των Παλαιστινίων.
Για μέρες
συζητήσαμε με εκατοντάδες νέους που
ενδιαφέρονταν για τον αγώνα των συριακών
μαζών. Στην ίδια πλατεία βρήκαμε
συντρόφους που δούλευαν σε επιτροπές
αλληλεγγύης στη Συρία στη Γαλλία.
Μπορούσαμε να κάνουμε κοινές δράσεις
μαζί τους. Μπορούσαμε να παλεύουμε μαζί
με τμήματά τους εναντίον ομάδων
υποστηρικτών του Άσαντ, που προσπαθούνε
να πουλήσουνε τον Άσαντ σαν αντι-ιμπεριαλιστή
στους Γάλλους εργάτες και νεολαίους,
παρ’ όλο που ο Άσαντ, υποστηριζόμενος
από τον Ομπάπα, είναι ο χειρότερος
δολοφόνος των εργατών και των αγροτών
της Συρίας.
Στη διάρκεια
της εβδομάδας από τις 6 Μαΐου, εξηγούσαμε
επίσης και προσπαθούσαμε να κάνουμε να
ακουστεί η φωνή της συριακής αντίστασης,
έτσι ώστε να ειπωθεί η αλήθεια· και για
να σπάσουμε τον φράχτη που έχει υψωθεί
γύρω από αυτή την σπουδαία επανάσταση,
που έχει επιβληθεί σε αυτήν από τα
αριστερά κόμματα που είναι υπηρέτες
του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου
ιμπεριαλισμού. Ο σύντροφός μας από το
Διεθνές Δίκτυο σηκώθηκε να μιλήσει στην
πλατεία τυλιγμένος με την σημαία της
συριακής αντίστασης για να πει ότι
πρέπει να σταματήσει η σφαγή στην Συρία
γιατί αυτή είναι μια προειδοποίηση από
τον ιμπεριαλισμό σε ολόκληρη την
παγκόσμια εργατική τάξη που βγαίνει
μπροστά για να παλέψει να υπερασπιστεί
τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της.
Περιμέναμε γι’
αυτήν την 15η Μαΐου. Έφτασαν σε μας νέα
για το πώς το PODEMOS και η Izquierda Unida στο
ισπανικό κράτος προσπαθούσαν για μια
ακόμα φορά να υπονομεύσουν τον χαρακτήρα
του επαναστατικού ξεσηκωμού της εργατικής
τάξης και της νεολαίας που ξεκίνησε το
2011. Πριν από 5 χρόνια οι μεταλλωύχοι της
Αστούρια φώναζαν: “αν τα παιδιά μας
πεινάνε, τα δικά σας θα αιμορραγούν”
και “αν αυτό δεν μπορεί να λυθεί, τότε
πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος”. Ανακαλέσαμε,
καθώς βλέπαμε τις επιτροπές των μεταναστών
από την Αφρική και την Μέση Ανατολή στην
παρισινή πλατεία, το σύνθημα των
“Αγανακτισμένων” της γειτονικής χώρας
που διακήρυσσε: “Μετανάστες είσαστε
η θάλασσα της Μαδρίτης”. Αυτά καιρό
πριν οι PODEMOS και η Izquierda Unida αναγνωρίσουν
την κακόφημη μοναρχία των Βουρβώνων,
όταν 5 χρόνια πριν ο λαός κραύγαζε για
την “Δημοκρατία των Αγανακτισμένων”
σε ολόκληρη την επικράτεια του ισπανικού
κράτους.
Μπορούσαμε να
κατανοήσουμε γιατί τόσες δυνάμεις είχαν
συγκεντρωθεί και προσπαθούσαν να
μετασχηματίσουν το αίσθημα της γαλλικής
νεολαίας που γέμιζε την Πλατεία
Δημοκρατίας με το σύνθημα: “Πρέπει
να πολεμήσουμε όπως στην Αίγυπτο, στην
πλατεία Ταχρίρ”. Αλλά η εργατική τάξη
στη Γαλλία απέχει ακόμα πολύ από το να
ξεπουλήσει τον αγώνα της τώρα που τον
έχει ξεκινήσει. Στις 15 Μαΐου χιλιάδες
και χιλιάδες που πλημμύρισαν την Πλατεία
Δημοκρατίας εξέφρασαν αυτές τις νέες
συνθήκες που επιβλήθηκαν από το μαστίγιο
του κεφαλαίου. Ο ρεφορμισμός έμεινε
χωρίς τροφή/καύσιμο. Η αστική τάξη έσπασε
την συνεργασία των τάξεων και στη γαλλική
εργατική τάξη παρουσιάστηκε η ανάγκη
της μάχης. Ήταν αναγκαίο να σταθεί στο
ύψος αυτών των νέων συνθηκών.
Στην πλατεία
δεν θα μπορούσαμε να πούμε παρά αυτό
για το οποίο κανένας συνειδητός
σοσιαλιστής δεν μπορεί να σιωπήσει: ότι
φτάσαμε σην καρδιά των ιμπεριαλιστικών
δυνάμεων, όπου είναι συγκεντρωμένο ένα
κομμάτι, το 1% των παρασίτων που ξεζουμίζουν
το 99% του κόσμου, να πούμε στους νέους
και τους εργάτες που αγωνίζονται ότι
πρέπει να επιστρέψουν στο σύνθημα: “Ο
εχθρός είναι στο σπίτι μας”!
Φτάσαμε με την
κραυγή του 2008 από την Ελλάδα: “Η σπίθα
της Αθήνας ανάβει τη φωτιά στο Παρίσι!”,
αλλά το ζήτημα είναι ότι η Αθήνα ελέγχεται
τώρα από την θανάσιμη παγίδα του ΣΥΡΙΖΑ,
που στο όνομα μιας υποτιθέμενης
“αριστεράς” έχει εφαρμόσει τα χειρότερα
σχέδια της Τρόικα και της Μέρκελ,
επιβάλλοντας έναν αισχρό εκβιασμό στους
Έλληνες εργάτες. Η ενότητα και ο
συντονισμός έχουν μπει σαν καθημερινή
ανάγκη όπως ποτέ άλλοτε για την εργατική
τάξη της Ευρώπης, η οποία δέχεται μια
βάρβαρη και έντονη επίθεση από τον
ιμπεριαλισμό. Ένας κοινός αγώνας και
μια πανευρωπαϊκή Γενική Απεργία είναι
το μοναδικό πράγμα που μπορεί να ανοίξει
έναν δρόμο για να σταματήσει η επίθεση
των καπιταλιστών και να νικηθεί η
ιμπεριαλιστική Ευρώπη του Μάαστριχτ.
Είμαστε στο
Παρίσι στις 15 Μαΐου. Καινούριες μάχες
και συγκρούσεις ανάμεσα σε ανταγωνιστικές
τάξεις προετοιμάζονταν. Τα μάτια της
ευρωπαϊκής εργατικής τάξης κοιτάνε σε
μεγάλο βαθμό προς τη Γαλλία. Αλλά οι
Γάλλοι εργάτες πρέπει να κοιτάξουν τα
ταξικά αδέλφια τους στην Ευρώπη και
ολόκληρο τον κόσμο αν θέλουν να νικήσουν.
Περισσότεροι
από 100.000 πρόσφυγες από τη Συρία, το
Μαγκρέμπ και τη Μέση Ανατολή βρίσκονται
σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ευρώπη
και στην Ελλάδα ειδικότερα. Το γαλλικό
προλεταριάτο δεν θα μπορέσει να σπάσει
τις αλυσίδες που το καταπιέζουν αν δεν
παλέψει μαζί με τα ταξικά αδέλφια του
στην Ευρώπη για να κόψει τα συρματοπλέγματα
που φράζουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
και να απελευθερώσει τους πολιτικούς
πρόσφυγες που προκαλούν οι πόλεμοι που
τροφοδοτούνται από τις ίδιες τις
ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να
συντρίψουν των επαναστάσεων στον Νότο
της Μεσογείου και να οδηγήσουν τους
λαούς εκεί στην πείνα.
Δεκάδες χιλιάδες
πρόσφυγες βρίσκονται σε στρατόπεδα που
δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το
Γκέτο της Βαρσοβίας ή το Άουσβιτς. Ώστε
να μπορεί το 1% των παρασίτων ελέγχει
τον κόσμο. Ώστε να μεταχειρίζονται όσους
προσπαθούν να γλιτώσουν τις ζωές τους
από πραγματικές γενοκτονίες που αυτά
τα παράσιτα επιβάλλουν για να υποδουλώσουν
τα έθνη και τους εργάτες τους. Στην
πλατεία μπορούσαμε να νιώσουμε αλληλέγγυοι
με τους πρόσφυγες. Αλλά δεν αρκεί ένα
αίσθημα αλληλεγγύης. Οι εργάτες πρέπει
να κάνουν αυτή την αλληλεγγύη πραγματική
στα χέρια τους. Έχουν συνδικάτα και
οργανώσεις αγώνα. Οι φοιτητές έχουν τις
δικές τους οργανώσεις στις Σχολές, τα
Κολέγια και τα πανεπιστήμια. Και όλοι
έχουν το ίδιο αίτημα για το οποίο
αγωνίζονται, την υπεράσπιση της 35-ωρης
εργάσιμης εβδομάδας. Δεν υπάρχει πιο
άμεσο καθήκον για τα συνδικάτα και τις
οργανώσεις αγώνα της εργατικής τάξης
από το άνοιγμα των συνόρων για τους
μετανάστες και τους πρόσφυγες, την
απαίτηση νομιμοποιητικών εγγράφων για
όλους, την δημιουργία σχέσεων μαζί τους
και την οργάνωσή τους στα συνδικάτα και
τις οργανώσεις αγώνα σε ολόκληρη την
Ευρώπη. Το να αφήνουμε τους πρόσφυγες
σαν ζητιάνους στα χέρια της αστικής
τάξης, των Ηνωμένων Εθνών και των ΜΚΟ
είναι σαν να ψηφίζουμε εκ των προτέρων
για την υποδούλωσή τους, τον θάνατο ή
την επαναπροώθησή τους. “Είμαστε όλοι
πρόσφυγες!” αυτό το θα έπρεπε να είναι
το κοινό αίτημα σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Φτάσαμε λοιπόν
στην Πλατεία Δημοκρατίας. Και μιλήσαμε
εκεί. Ήταν συγκινητικό το ότι είχαμε
την τιμή να είμαστε εκεί προσπαθώντας
και πολεμώντας να ενώσουμε τους εργάτες
του κόσμου με τους Γάλλους εργάτες.
Είμαστε υπερήφανοι που είμασταν στο
πλάι της γαλλικής εργατικής τάξης, με
την σημερινή νεολαία που διακηρύσσει
ότι “είμαστε όλοι βάνδαλοι”,
κάνοντας ένα αφιέρωμα στους νεαρούς
μετανάστες των προαστίων που εξεγέρθηκαν
το 2005 με το σύνθημα “Κάθε νύχτα θα
κάνουμε το Παρίσι μια νέα Βαγδάτη”.
Δεν θα μπορούσαμε
παρά να λαχταρούμε να είμαστε μέρος
στην επαναστατημένη Γαλλία, για έναν
καινούριο Γαλλικό Μάη και να φωνάξουμε
δυνατά στον κόσμο ότι η μοναδική λύση
για την Γαλλία, για την ευρωπαϊκή και
παγκόσμια εργατική τάξη είναι να κάνει
και πάλι την Παρισινή Κομμούνα την σπίθα
που θα βάλει φωτιά σε ολόκληρη την
Ευρώπη.
Στην Πλατεία
Δημοκρατίας εμείς οι επαναστάτες
φωνάζουμε δυνατά και καθαρά:
Ζήτω η Συριακή
Αντίσταση! Σταματήστε τη σφαγή από τον
Άσσαντ, τον Πούτιν, τον Ομπάμα, τον Ολάντ
και το ΝΑΤΟ!
Λευτεριά στα
επαναστατικά νιάτα της Ελλάδας, τον
George Abdallah, τον Alfon, τους Παλαιστινίους
πολιτικούς κρατούμενους και τους
πολιτικούς κρατουμένους σε ολόκληρο
τον κόσμο!
Έξω οι στρατιωτικές
βάσεις των ιμπεριαλιστών από όλα τα
καταπιεσμένα έθνη!
Κάτω η Πέμπτη
Δημοκρατία των ιμπεριαλιστών σφαγέων!
Κάτω το Μάαστριχτ, οι τράπεζες και οι
πολυεθνικές του! Κάτω το 1% των παρασίτων!
Ας ξαναζωντανέψουμε
την Παρισινή Κομμούνα!
Ας απαλλοτριώσουμε
τους απαλλοτριωτές των λαών! Όπως λένε
οι επαναστατημένοι μεταλλωρύχοι στον
Ντονμπάς: Ας οικοδομήσουμε ξανά την
ΕΣΣΔ των εργατικών συμβουλίων και
φαντάρων, χωρίς σταλινικούς προδότες
που ξεπούλησαν τα εργατικά Κράτη!
Ανοίξτε τον
δρόμο στην Ευρωπαϊκή Επανάσταση!
Ξαναζωντανέψτε
τον Μάη του 1968!
Ας ξαναζωντανέψει
η επανάσταση των γαρυφάλλων από τους
εργάτες και τους στρατιώτες στην
Πορτογαλία!
Να ξαναμιλήσει
το ευρωπαϊκό προλεταριάτο τη γλώσσα
της Επανάστασης!
Η νίκη των
καταπιεσμένων λαών και οι μεγάλοι αγώνες
τους θα βρουν τη λύση στα χέρια της
εργατικής τάξης των ιμπεριαλιστικών
δυνάμεων της Ευρώπης, των ΗΠΑ και της
Ιαπωνίας. Έχουν την δυνατότητα να κόψουν
το κεφάλι του φιδιού του 1% των παρασίτων
που βουλιάζουν ολόκληρο τον πολιτισμό
στο τέλμα και την βαρβαρότητα.
Maria
Batista
