Η
αποτυχημένη επίθεση νεοναζιστικών
στοιχείων μετά το τέλος συναυλίας στην
Κατάληψη Ανάληψης (Βύρωνας) στις 3/1,
έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά
απότυχημένων επιθέσεων σε στέκια και
καταλήψεις τους τελευταίους μήνες
(Αυτόνομο στέκι, Στέκι συνέλευσης
κατοίκων Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου,
Αγρός, Κατάληψη Κουβέλου, Libertatia, Terra
Incognita, Χώρος Πολύμορφης Δράσης Αναρχικών
Ζαΐμη 11, Αντίπερα Όχθη) απο
κρατικούς/παρακρατικούς. Την ίδια ώρα,
το επίσημο κράτος εκφοβίζει και απειλεί
δομές αγώνα με εκκένωση είτε μέσω
δημοτικών αρχών (Βίλλα Ζωγράφου,
MundoNuevo), είτε μέσω άλλων θεσμικών σχημάτων,
πχ. εκκλησία και πανεπιστήμια
(Ορφανοτροφείο, κατάληψη 111, Θεμιστοκλέους
58, Κοινωνικός Χώρος «Σχολείο», κατάληψη
Βανκούβερ/Απαρτμάν) που διαπλέκονται
με επιχειρηματικά συμφέροντα. Άλλα
τσιράκια (ΤΑΙΠΕΔ) του κράτους προσπαθούν
να περιορίσουν την λειτουργία καταλήψεων
με διακοπές ρεύματος (Ελεύθερο
Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός).
Οι
επιθέσεις και οι απειλές αυτές μόνο
τυχαίες δεν είναι καθώς στους χώρους
μας αναπτύσσονται πολύμορφοι,
αδιαμεσολάβητοι και κοινοί αγώνες -
ντόπιων και μεταναστών - ενάντια στον
ρατσισμό, την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση,
τον φασισμό. Εδώ δημιουργούνται και
εξελίσσονται σχέσεις αλληλεγγύης και
ισοτιμίας. Σχέσεις ενάντια στον ατομισμό,
τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την έμφυλη
και κάθε μορφής καταπίεση. Οι καταλήψεις,
ειδικότερα, αναπτύσσουν υποδομές που
επανοικειοποιούνται κοινωνικές χρήσεις
και καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα αναγκών
μας, από τη φιλοξενία, τη στέγαση και τη
σίτιση μέχρι τη δημιουργία χώρων τέχνης
και έκφρασης. Απέναντι σε μια κοινωνία
στην οποία επικρατούν η παραίτηση, η
εξατομίκευση και η εσωτερίκευση της
ήττας, τα εγχειρήματά μας είναι αναπόσπαστο
κομμάτι του αγώνα ενάντια στην κυριαρχία,
και ίσως από τα ελάχιστα αναχώματα
ενάντια στην πλήρη υπαγωγή της κοινωνίας
στο κεφάλαιο και την εξουσία του. Είναι
όπλα στον οξυνόμενο κοινωνικό/ταξικό
πόλεμο, στον οποίο έχουμε ανυποχώρητα
διαλέξει πλευρά, ενάντια σε κράτος,
αφεντικά και φασίστες. Γι' αυτό η συχνότητα
των απειλών και των επιθέσεων όχι μόνο
δεν μας τρομάζει. Όχι μόνο δεν μας
εκπλήσσει. Αντίθετα μας εξοργίζει!
Ο πόλεμος στους μετανάστες
είναι
η όξυνση του ταξικού/κοινωνικού πολέμου
από
τα κράτη και τα αφεντικά· ο ρόλος και
οι επιδιώξεις του ελληνικού κράτους
Κράτη
και κεφάλαιο εντείνουν την επίθεση τους
στα προλεταριοποιημένα και καταπιεσμένα
κομμάτια της κοινωνίας στην προσπάθειά
τους να αναδιαρθρωθούν. Η
κρίση υπερσυσσώρευσης οδηγεί το κεφάλαιο
στην παραγωγή όλο και μεγαλύτερων
πλεοναζόντων πληθυσμών τόσο στις εθνικές
ζώνες συσσώρευσης όσο και σε εμπόλεμες
ζώνες. Στον ευρύτερο χώρο της Μ. Ανατολής,
παραδοσιακές (τα Δυτικά κράτη) και
αναδυόμενες κρατικές μορφές (όπως το
Ισλαμικό Κράτος) πολεμούν διεκδικώντας
θέση σε νέες σφαίρες αναδιανομής. Ο
πόλεμος που μαίνεται πλήττει τους
πληθυσμούς της περιοχής και όταν δεν
τους εξοντώνει τους οδηγεί στην προσφυγιά.
Οι μετανάστες ρισκάρουν την ζωή τους
για να φτάσουν στη Δύση, μια Δύση, όμως,
που δεν χρειάζεται πια τους περισσότερους
από αυτούς ούτε καν σαν “φτηνά εργατικά
χέρια”. Είναι περισσευούμενοι,
αταίριαστοι σε κοινωνίες που, χτυπημένες
ήδη από τις αναδιαρθρώσεις, αντιμετωπίζουν
τους μετανάστες, σε μεγάλο βαθμό, σαν
εισβολείς. Η διαχείριση των πληθυσμών
αυτών θέτει πραγματικά προβλήματα στα
(δυτικά, πρωτίστως) κράτη και τα οδηγεί
στα όριά τους. Σε κάθε περίπτωση, όμως,
η “βιο”-πολιτική τους κατατείνει σε
πολιτικές που παίρνουν όλο και πιο
ανοιχτά χαρακτήρα φασιζουσών μορφών
ελέγχου, περιορισμού και πειθάρχησης.
Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της
“βιο”-πολιτικής, είναι η στρατιωτικοποίηση
της καταστολής των πλεοναζόντων
πληθυσμών, ντόπιων και μεταναστών.
Ειδικά όσον αφορά τους μετανάστες, ο
πόλεμος των κρατών γίνεται όλο και πιο
κυριολεκτικός. Η ενεργός εμπλοκή του
ΝΑΤΟ δείχνει δραματικά ότι τα ευρωπαϊκά
κράτη έχουν πλέον αναγάγει τους
μετανάστες/πρόσφυγες σε έναν συγκεκριμένου
τύπου εχθρό, τον οποίον δεν θα διστάσουν
να αντιμετωπίσουν με καθαρά στρατιωτικά
μέσα. Η απόδοση στους μετανάστες μιας
τέτοιας ταυτότητας εξωτερικού εχθρού
έχει, προφανώς, πολύ βαθιές συνέπειες
στον τρόπο που οι διάφοροι εθνικοί
πληθυσμοί ενσωματώνουν την μορφή των
μεταναστών ως κινδύνου για την “εθνική
ασφάλεια”, γεγονός που μπορεί να δράσει
καταλυτικά στην ακόμα μεγαλύτερη έξαρση
της αντιμεταναστευτικής ρητορικής και
υστερίας.
Ο πήχης αυτής της υστερίας είναι
έτσι κι αλλιώς πολύ ψηλά για το ελληνικό
κράτος εδώ και χρόνια. Οι προλετάριες/οι,
και τα πιο υποτιμημένα κομμάτια του
πληθυσμού, αποτελούν δυνάμει εχθρό,
άσχετα από την καταγωγή τους. Η καταγωγή
αξιοποιείται, όμως, πολύ επιδέξια από
το κράτος, μαζί με άλλες διαφορές, για
να αναπαράγονται διαχωρισμοί και να
συντηρείται ένας χαμηλής έντασης
εμφύλιος πόλεμος μεταξύ ντόπιων και
μεταναστών. Πόλεμος που παίρνει
συγκεκριμένη μορφή στις προσπάθειες
πχ. κομματιών της ντόπιας εργατικής
τάξης και των μικροαστών να διατηρήσουν
τα όποια προνόμιά τους σε σχέση με τους
μετανάστες, δαιμονοποιώντας τους,
ταυτόχρονα, ως εικόνα από το δικό τους
μέλλον. Αυτό είναι το αντικειμενικό
υπόστρωμα πάνω στο οποίο βρίσκει ευήκοα
ώτα η ρατσιστική/φασιστική ρητορική.
Με την επιδείνωση της πολεμικής έντασης
στην περιοχή και την παραγωγή μεγάλων
πληθυσμών μεταναστών, στην δαιμονοποίηση
αυτή έρχονται να προστεθούν η τρομοϋστερία
και η ισλαμοφοβία, εν ολίγοις οι “εθνικοί
κίνδυνοι”.
Το
ελληνικό κράτος αξιοποιεί όλα αυτά τα
στοιχεία για τον αποτελεσματικότερο
έλεγχο των μεταναστευτικών πληθυσμών
και την περαιτέρω εμπέδωση της κατάστασης
εξαίρεσης που εγκαινίασε με τα κέντρα
κράτησης τύπου Αμυγδαλέζας. Προσπαθώντας,
ταυτόχρονα, να αποσπάσει την νομιμοποίηση
σε ακόμα πιο επιθετικές πολιτικές
δημιουργίας “hotspot”
και στρατοπέδων συγκέντρωσης, η διαχείριση
των οποίων περνά ουσιαστικά στον στρατό
(μαζί με καθοριστικές λειτουργίες
συντονισμού στην “αντιμετώπιση της
προσφυγικής κρίσης” που σηματοδοτούν
την άμεση στρατιωτικοποίηση της
“μεταναστευτικής πολιτικής”). Ο ρόλος
του στρατού, φυσικά, δεν σταματά εδώ. Η
εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους
νατοϊκούς σχεδιασμούς είναι ενδεικτική
των πραγματικά επιθετικών προθέσεων
και διαθέσεών του για πιο ενεργό συμμετοχή
στην αναδιανομή ισχύος, συμμετοχή που
μπορεί πολύ πιθανόν να πάρει τη μορφή
πολεμικών επιχειρήσεων.
Με όλα αυτά,
το ελληνικό κράτος στρώνει το έδαφος
στους φασίστες για να αναλάβουν κι αυτοί
δράση, είτε χτυπώντας στέκια και
καταλήψεις είτε οργανώνοντας “επιτροπές
κατοίκων”, πίσω από τις οποίες δεν
φροντίζει καν να κρυφτεί η Χρυσή Αυγή.
Αυτές οι φασιστο-επιτροπές έχουν δώσει
ήδη δείγματα της μισανθρωπικής τους
δράσης κρεμώντας κεφαλές γουρουνιών
έξω από το υπό κατασκευή στρατόπεδο
συγκέντρωσης στο Σχιστό και βάζοντας
φωτιά σε ένα αντίστοιχο στρατόπεδο στα
Γιαννιτσά· αλλά και της αγαστής
συνεργασίας τους με το κράτος, όταν
προσπάθησαν να επιτεθούν σε αντιφασίστες
(στον σταθμό του Ηλεκτρικού στον Πειραιά)
που συμμετείχαν στην αντιφασιστική
(αντι)συγκέντρωση στο Σχιστό, με τις
πλάτες των (λιμενο)μπάτσων. Η
αριστερο-ακροδεξιά συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναδεικνύεται άξιος εγγυητής
της συνέχειας τόσο του ελληνικού κράτους
όσο και της υποτίμησής μας από το
κεφάλαιο.
Η εξέγερση είναι ο μόνος δρόμος
Στον θαυμαστό καινούριο κόσμο, που κράτος και αφεντικά σχεδιάζουν, όσο μένουμε αδρανείς, ο έλεγχος, η καταστολή, η εκμετάλλευση και η υποτίμηση των ζωών μας θα γιγαντώνονται.
Σε ό,τι μας αφορά, ο μαχητικός αντιφασισμός και οι συντονισμένες δράσεις που πραγματοποιήσαμε τον Γενάρη και τον Φλεβάρη στις γειτονιές των ανατολικών συνοικιών (παρεμβάσεις σε δρόμους και πλατείες, μοτοπορεία, μαζική πορεία στις 26/1), είναι μόνο κάποιες απαντήσεις από την μεριά τουκινήματος. Δεν σταματάμε ούτε εφησυχάζουμε με αυτές. Τα αφεντικά, καλά δασκαλεμένα πλέον απότις κοινωνικές/ταξικές συγκρούσεις μέσα στην καπιταλιστική αναδιάρθωση, μεθοδεύουν βήμα - βήμα τη μοντέρνα μορφή της εκμετάλλευσης, όπου φασίστες, στρατός και αστυνομία φαίνεται να διαδραματίζουν έναν αναβαθμισμένο ρόλο. Οι απαντήσεις μας, αν δεν είναι συνολικές, ρηξιακές και συγκρουσιακές θα παραμένουν απλά στο επίπεδο μιας θυμικής αντίδρασης στα γεγονότα και ενός ξεσπάσματος οργής. Ο δρόμος είναι το πεδίο της κοινωνικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης και σε αυτόν πρέπει να παραμείνουμε και να παλέψουμε, τσακίζοντας κράτος, αφεντικά και φασίστες.
Γνωρίζουμε επίσης καλά ότι αυτό το νέο μοντέλο ολοκληρωτισμού, δεν είναι μόνο δικιά μας υπόθεση αλλά υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας. Γι'αυτό και θέλουμε να βρεθούμε ξανά στα οδοφράγματα δίπλα στα πιο εξεγερσιακά κομμάτια της. Να αντισταθούμε και να περάσουμε στην αντεπίθεση, ενάντια στον έλεγχο, την καταστολή και την εκμετάλλευση. Για την κοινωνία της ελευθερίας, χωρίς Αφεντικά και Δούλους...
Ραντεβού στους δρόμους της Φωτιάς...
Συνέλευση Κατάληψης Ανάληψης
